Ο γλωσσομαθής βασιλιάς του καναπέ

«Έμαθα τυχαία για το couch surfing, το διεθνές δίκτυο φιλοξενίας, τον Μάιο του 2011 από έναν φίλο, που γνώριζε ότι είχα τρέλα με τα ταξίδια» διηγείται σήμερα ο Νίκος, που δεν έχασε χρόνο. Μέσα σε λίγες μέρες είχε ήδη δημιουργήσει προφίλ στην εν λόγω πλατφόρμα.

«Έτσι, ο Ιούνιος με βρήκε στην αινιγματική Ισλανδία να πραγματοποιώ ένα όνειρο ζωής». Πρώτος του «καναπές» σε μια οικογένεια με τρία παιδιά, «ο πατέρας, προτού αδειάσω τη βαλίτσα μου, είχε ήδη προτείνει να μου δανείσει το Ι.Χ. του». Οι επόμενες μέρες στη  Ισλανδία ήταν εξίσου συναρπαστικές: το τοπίο σεληνιακό, το ηλιακό φως εκτυφλωτικό και οι άνθρωποι που ο μοναχικός ταξιδιώτης από την Ελλάδα συναντούσε απρόσμενα φιλικοί. «Αργότερα έμαθα ότι οι Ισλανδοί, προπάντων οι οικογενειάρχες, μη έχοντας την οικονομική ευχέρεια για ταξίδια, επιλέγουν να συμμετέχουν στο couch surfing ακόμα και όταν μένουν σε σπίτια λίγων τετραγωνικών» εξηγεί ο Νίκος, «είναι ένας τρόπος να ταξιδεύουν χωρίς να μετακινούνται, να γνωρίζουν δηλαδή άλλες κουλτούρες μέσω των φιλοξενούμενων και των προσωπικών τους ιστοριών». Θεωρούν, μάλιστα, ότι η φιλοξενία ξένων συντελεί σε μια πολυεπίπεδη ανατροφή των παιδιών τους.

Αυτό ήταν – ο Νίκος είχε λάβει το βάπτισμα του πυρός. Άπαξ και προσγειώθηκε στον Ελευθέριο Βενιζέλο το είχε πλέον πάρει απόφαση: δεν θα άφηνε καναπέ για καναπέ! Οργανώνοντας έκτοτε δύο με τρία ταξίδια τον χρόνο επισκέφθηκε μια πλειάδα χωρών: Βέλγιο, Αυστρία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιαπωνία, Ιταλία… «Την Ιταλία κυριολεκτικά την όργωσα» ομολογεί γελώντας, «πήγα συνολικά πέντε φορές». «Άσος» στο μανίκι του ήταν η γνώση της ιταλικής γλώσσας, καθώς η επιβίωση στην Ιταλία μόνον με Aγγλικά είναι σχεδόν αδύνατη. Ο Νίκος όχι μόνον δεν είχε δυσκολία να συνομιλεί με αγρότες στη Σικελία και γιάπηδες στο Μιλάνο, αλλά χάρη σε εκείνους έκανε και εξάσκηση. «Είχα παρακολουθήσει μαθήματα ιταλικών στο Siountri School για τρία χρόνια, είχα πάρει το δίπλωμα CELI 3» περιγράφει, «δεν είχα ιδιαίτερα δυσκολευτεί, γιατί είχα κάνει λατινικά στο σχολείο, επομένως ως ενήλικας με μια ώρα διάβασμα, πριν το μάθημα, τα πήγα περίφημα». Ίσως, βέβαια, ο Νίκος, που στο μεταξύ έχει διδαχθεί και Σουηδικά, να μην είναι τελείως αντικειμενικός, αφού και την εκμάθηση αραβικών την περιγράφει ως «βατή»! «Είχα γράψει τα ονόματα όλων των τότε συναδέλφων μου στο γραφείο στα αραβικά και καμάρωναν».

Τον πειραματισμό με τις σπάνιες ξένες γλώσσες τον συνέχισε στο Siountri School και με τα τουρκικά. «Μαθήματα τουρκικών παρακολούθησα, δυστυχώς, μόνον έναν χρόνο, αλλά πολύ συχνά ακούγοντας τη γλώσσα ‘πιάνω’ λέξεις». Η τουρκική γλώσσα αποτέλεσε επαρκές «διαβατήριο», ώστε να βρει έναν αναπαυτικό καναπέ στη Σμύρνη, την Άγκυρα και το… Άμστερνταμ. «Στην ολλανδική πρωτεύουσα οι καναπέδες είναι δυσεύρετοι και γι’ αυτό είχα φάει ‘πόρτα’ από πολλούς» θυμάται, «μέχρι που ανακάλυψα έναν Τούρκο οικοδεσπότη, του έστειλα ένα μήνυμα στα τουρκικά και με δέχθηκε αμέσως, αφού κατά δήλωσή του με αυτόν τον τρόπο είχα σπάσει τον πάγο».

Ο Νίκος, άλλωστε, που έχει γίνει και ο ίδιος οικοδεσπότης couch surfers στην Αθήνα, θεωρεί καθοριστικής σημασίας το αρχικό μήνυμα γνωριμίας που στέλνουν οι ενδιαφερόμενοι ταξιδιώτες. «Πολλοί, όχι μόνον κάνουν copy paste το κείμενο, αλλά ξεχνούν να αλλάξουν ακόμα και το όνομα» σχολιάζει, «μια τέτοια απρόσωπη προσέγγιση δεν με αφορά». Εκείνος δεν φιλοξενεί μεν πολύ κόσμο, όσους όμως δέχεται στο σπίτι του, τους αφιερώνει ποιοτικό χρόνο με περιηγήσεις και γεύματα στην Αθήνα. Τον μύθο ότι ο καναπές αποτελεί τον… προθάλαμο ερωτικών ιστοριών δεν επιβεβαιώνει ο Νίκος. «Οι πιθανότητες να προκύψει αίσθημα δεν είναι περισσότερες απ’ ότι σε άλλες συνθήκες» απαντά αφοπλιστικά. Φημολογείται, πάντως, ότι όλο και περισσότεροι χρήστες ξεσκονίζουν τους καναπέδες τους, έχοντας ως αυτοσκοπό, να γίνουν νέοι Δον Ζουάν.