Paris–Brest : είναι γλυκό ή ποδηλατικός αγώνας; Και τα δύο!

Γιατί τα γλυκά κόποις κτώνται. Μην κοιτάτε που πάμε μέχρι το ζαχαροπλαστείο και επιλέγουμε ό,τι θέλουμε χωρίς απαραιτήτως να έχουμε κοπιάσει πριν. Αυτό το μυθικό γλυκό που γεννήθηκε και πάλι στη Γαλλία έχει μια συναρπαστική ιστορία, συνυφασμένη με εκείνη της διάσημης πλέον ποδηλατικής διαδρομής Paris–Brest-Paris (αργότερα μετεξελίχθηκε στο Tour de France).

To event ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1891 ως μια ποδηλατική διαδρομή από το Παρίσι στη Βρέστη και πίσω στο Παρίσι. Διαδρομή δηλαδή 1.200 χλμ που έπρεπε να γίνει μέσα σε 90 χώρες και χωρίς οι ποδηλάτες να αλλάξουν ποδήλατο. Μια κούρσα απαιτήσεων που τότε διοργανωνόταν κάθε 10 χρόνια, σήμερα ανά 4.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ποδηλάτες έπρεπε να έχουν μαζί τους τα τρόφιμα που θα κατανάλωναν. H ταλαιπωρία λοιπόν αυτών των ανθρώπων ωφέλησε εμάς. Πώς; Γιατί το 1910, έναν χρόνο πριν από την τρίτη διοργάνωση, ένας ζαχαροπλάστης από το χωριό Maisons-Lafitte, ο Louis Durand, σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα γλυκό για τον αγώνα αυτό.

Και τι γλυκό! Μια θεσπέσια «κουλούρα»-αναφορά στις ρόδες των ποδηλάτων, από τη ζύμη που φτιάχνουμε και τα σου, αφράτη δηλαδή με κρέμα πραλίνας, φιλέ αμύγδαλο και άχνη. Πόσες στρώσεις (και πόσες παραλλαγές) αποφασίζει κάθε φορά ο ζαχαροπλάστης. Η αλήθεια είναι πως αυτή η μικρή βομβίτσα θερμίδων ήταν ό,τι έπρεπε για τους ποδηλάτες που μπορούσαν έτσι να πάρουν άμεση ενέργεια. Μα και για εμάς που όλο και κάποια δικαιολογία θα βρούμε. Bon appetit!