Η πραγματική Ισπανία για αυτούς που ξέρουν

Ο Νότος ξελογιάζει με τη θάλασσα, το μπρίο, το φλαμένγκο κλπ. Ο Βορράς με την αύρα και τον πολιτισμό των Βάσκων. Τι κρύβεται όμως στο κέντρο της χώρας; Η «πραγματική» ζωή της χώρας. Η Μαριάν, καθηγήτρια ισπανικών στο Siountri School, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βαγιαδολίδ, μια πανέμορφη πόλη σχετικά κοντά στη Μαδρίτη, στο κέντρο της χώρας, κοντά και στη γραφική πανεπιστημιούπολη Σαλαμάνκα. «Εδώ, εδώ μιλάνε τα σωστά Iσπανικά» ισχυρίζεται η Μαριάν για την ευρύτερη περιοχή, και όχι τυχαία αφού το Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα είναι από τα κορυφαία της χώρας ιδίως στον τομέα της Φιλολογίας. Εξάλλου, είναι το Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα που ετοιμάζει κάθε χρόνο τα θέματα για τις εξετάσεις των ισπανικών… παγκοσμίως. Το Πανεπιστήμιο της Βαγιαδολίδ από την άλλη είναι το τρίτο κατά σειρά παλαιότερο Πανεπιστήμιο στη χώρα και αποτελεί πόλο έλξης για τους φοιτητές Ιατρικής και Νομικής.

Η Βαγιαδολίδ, να μη το παινευτούμε, υπήρξε πρωτεύουσα της ισπανικής αυτοκρατορίας από το 1601 ως το 1606 και φέρει ακόμα κάτι από την αίγλη της με τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα, τις πλατείες και τη μπαρόκ αρχιτεκτονική. Εδώ μάλιστα έζησαν για κάποια χρόνια της ζωής τους ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ο οποίος λέγεται πως έβαλε τις τελευταίες πινιλιές του μνημειώδους έργου του «Δον Κιχώτης» κατά τη διαμονή του στη Βαγιαδολίδ, εδώ όμως έμεινε και ο Χριστόφορος Κολόμβος. Τα σπίτια άλλωστε που έζησαν και οι δύο είναι ανοιχτά για το κοινό. Λογοτέχνες με καταγωγή από την πόλη που αξίζει να αναζητήσει κανείς είναι βέβαια ο ποιητής Χοσέ Θορρίγια και ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Μιγκέλ Ντελίμπες.

Η Μαριάν, λάτρης των Τεχνών, θα μας μιλήσει για το Εθνικό Μουσείο Γλυπτικής όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει γλυπτά από τον Μεσαίωνα ως τον 19ο αι. και για τον αναγεννησιακό Καθεδρικό Ναό που αρχικά σχεδίασε ο Χουάν ντε Ερέρα για να ολοκληρώσει αργότερα ο μάστερ Χοσέ Μπενίτο δε Τσουριγέρα. Καρδιά της πόλης αποτελεί η Plaza Mayor (Πλάθα Μαγιόρ), εκεί όπου βρίσκεται και το Δημαρχείo με υπέροχα κτίρια να στέκονται κατά μήκος των γύρω οδών. Το βράδυ, η φωταγωγημένη Plaza Zorrilla (Πλάθα Θορρίγια) απλώνει τη μαγεία της στην πόλη. Μια πόλη που φιλοξενεί κάθε χρόνο και ένα πολύ σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός: το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Seminci.

«Η περιοχή μεσουράνησε στα χρόνια της βασιλείας του Φερδινάνδου Β’ και της συζύγου του Ισαβέλλας Α’ της Καστίλης -ας μην ξεχνάμε ότι ήταν εκείνη που υποστήριξε το όραμα του Χριστόφορου Κολόμβου, πουλώντας ακόμα και τα κοσμήματά της, σύμφωνα με τον θρύλο, για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του» λέει η Μαριάν και συνεχίζει: «όλη η περιοχή στολίζεται και από Κάστρα που αξίζει κανείς να επισκεφθεί, όπως το El Castillo de la Mota».

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι θα φάμε στη Βαγιαδολίδ; Mάλλον «lechazo» (λετσάθο), αργοψημένο κατσικάκι στη γάστρα με σαλάτα και σίγουρα καλό κρασί, αφού η πόλη περιβάλλεται από εξαιρετικούς αμπελώνες. Εντάξει μπορεί η Βαγιαδολίδ να μην είναι Σαν Σεμπαστιάν -το άλλοτε θέρετρο των Βασιλέων- αλλά έχει τις δικές τις γαστριμαργικές εκπλήξεις για τους γκουρμέ επισκέπτες.